Przy pogodzie i na deszcze niespokojne
Na początku roku 2020 minęło równo trzydzieści lat od założenia w dawnej siedzibie Teatru Laboratorium instytucji, której niezwykły charakter określała już jej długa i skomplikowana nazwa: Ośrodek Badań Twórczości Jerzego Grotowskiego i Poszukiwań Teatralno-Kulturowych. O ile jej pierwszy człon był względnie jasny, a w związku z miejscem i genezą tłumaczył się sam (Ośrodek powstał w historycznej siedzibie Teatru Laboratorium, w której po samorozwiązaniu się zespołu w roku 1984 działało jeszcze w latach 1985–1989 Drugie Studio Wrocławskie, jako instytucja chroniąca jego dziedzictwo i badająca jego dokonania), o tyle człon drugi nie był już tak łatwo zrozumiały. Same „poszukiwania teatralno-kulturowe” nie określały, ale szeroko otwierały pole zainteresowań, dwuznaczne zaś sformułowanie nazwy nie rozstrzygało, czy Ośrodek to centrum badania tych poszukiwań, czy po prostu ich miejsce wyróżnione i szczególne. Dwuznaczność ta była podtrzymywana przez kierujących tą dziwną instytucją Zbigniewa Osińskiego i Stanisława Krotoskiego, którzy w tworzony z kolejnych działań program włączali cały wachlarz prac i inicjatyw naukowo-badawczych, archiwistyczno-muzealnych, artystycznych, warsztatowych i – by użyć ogólnej formuły – kulturalno-intelektualnych. Ośrodek pokazywał przedstawienia i był miejscem ich tworzenia, więc działał jak scena offowa i impresaryjna (jak to się wtedy zwykło nazywać). Realizował projekty badawcze, organizował konferencje naukowe, wykłady i dyskusje, więc działał jak instytut naukowo-badawczy. Był miejscem ważnych dyskusji i spotkań, wytwarzającym własne środowisko o wyrazistym charakterze, funkcjonował zatem jak typowe dla tej części świata centrum refleksji, zwane dziś pod anglicyzmem think tank.
