2024-06-28
2024-06-28
PERFORMER 27/2024 okładka (proj. Barbara Kaczmarek)
Dariusz Kosiński

Między ciszą a ciszą

Po numerze poświęconym choreografii społecznej i teatralnej, „Performer” po raz kolejny wyrusza w obszary tylko częściowo przynależące do właściwej nam domeny teatru, dramatu i sztuk performatywnych. Numer 27 poświęciliśmy bowiem sztuce dźwięków i cisz, dramaturgii brzmień, harmonii i dysharmonii.

Bożena Muszkalska

Struktura versus wykonanie. O performatywności brzmienia

Zachodnie style muzyczne wykorzystują szeroką gamę współbrzmień, które ze względu na obiektywne właściwości akustyczne są umieszczane na kontinuum konsonansowo-dysonansowym. Jeśli powiązać te kategorie z odczuciami słuchowymi przyjemny / nieprzyjemny, to okaże się, że subiektywne upodobania osób mogą się różnić w odniesieniu do akordów używanych w obrębie różnych stylów czy gatunków muzycznych. Są one zróżnicowane wśród wykonawców ludowych, zwłaszcza gdy przekaz repertuarów muzycznych dokonuje się drogą ustno-słuchową.

Tomasz Wierzbowski

Harmonie wyzwolone – ocalający powrót do świata muzycznych idei

Powiedzieć, że harmonia jest elementem obecnym w sztukach performatywnych, to stwierdzić rzecz oczywistą. W sensie najdosłowniejszym pojawia się wszędzie tam, gdzie wykorzystywana jest muzyka, w szerszym znaczeniu można też traktować sztukę z dowolnej dziedziny jako poszukiwanie harmonii: dążenie do harmonijnego zakomponowania poszczególnych elementów dzieła. Natomiast jeśli chodzi o harmonie określane jako wertykalny element dzieła, a więc współbrzmienia występujące w utworze muzycznym ‒ a na takiej skupiać się będzie niniejszy artykuł ‒ nie sposób nie zauważyć, że jest z natury performatywna: rozgrywa się w czasie, a tymczasowość decyduje o jej sile wyrazu, stanowiąc o jej racji bytu.

DZIAŁO SIĘ W INSTYTUCIE 2024

Natalia Połowynka, Ewa Bal

„Pieśń istniała przed tobą i będzie istniała po tobie”

Agnieszka Kazimierska

Przestrzenie śpiewu. Śpiew i praktyki twórcze wywodzące się z doświadczenia fenomenologicznego

Robert Losiak

Nie-ekologiczny wykład o doświadczaniu ciszy

Bartosz Nowak

Hałas, technika słuchania i uwaga – fonograf w XIX-wiecznej kulturze dźwięku

Zuzanna Berendt, Agata Siniarska

Soniczne tkanki

Weronika Bielecka

Głos, podmiot i znaczenie

W swojej książce wzywającej do „rewokalizacji” logosu Adriana Cavarero przypomina etymologię słowa logos, które pochodzi od greckiego czasownika legein, ‘mówić', ale także ‘gromadzić’, ‘łączyć', ‘wiązać’. Istota mówiąca to zatem istota spajająca, splatająca – sylaby w słowa, te drugie z kolei w zdania, a w konsekwencji – w większe struktury językowe składające się na dyskurs, czyli zbiór komunikatów o charakterze intencjonalnym.