2022-12-20
2022-12-20
PERFORMER 24/2022 (proj. Barbara Kaczmarek) okładka
Dariusz Kosiński

Scenopisanie

O tym, że scenografia jest pojęciem bardzo problematycznym, przekonałem się najdowodniej realizując z grupą zainteresowanych badaczek i badaczy z różnych ośrodków kraju projekt Zmiana ustawienia. Polska scenografia teatralna i społeczna XX i XXI wieku. Mimo wielu prób i wysiłków, nie udało nam się ustalić jakiegoś choćby względnie wspólnego rozumienia podstawowego terminu.

Maciej Guzy

Dźwięki scenografii a dokumentacja przedstawień. Kilka uwag o wybranych obiektach scenograficznych w galeriach sztuki

„Mocną stroną Życia seksualnego Dzikich jest niewątpliwie scenografia – blaszany basen umieszczony pod zmieniającą wciąż kształt wyspą, dobre wykorzystanie głównej sali Domu Słowa Polskiego oraz jego korytarzy do live-camów” – pisała tuż po premierze spektaklu Krzysztofa Garbaczewskiego jedna z recenzentek.

Wojciech Krolek

Nie-ludzkie. Trans-scenograficzne rozważania wokół spektaklu Nic w reżyserii Krzysztofa Garbaczewskiego

Nic ma strukturę palimpsestu i trudno ogarnąć jego całość za pierwszym podejściem. Ten tekst też ma strukturę palimpsestu i trudno ogarnąć całość za pierwszym podejściem.

Łukasz Błażejewski, Katarzyna Woźniak-Shukur

Faktura przestrzeni, maszyneria emocji

Katarzyna Woźniak-Shukur: Nie piszesz manifestów?

Łukasz Błażejewski: Piszę, ale dopiero dojrzewam, by je ujawniać. Coraz więcej rozmyślam z uwagą nad swoją historią, nad historią swojego życia i twórczości. I zdarza się, że redefiniuję podstawy, wychodząc od teorii sztuki, od tego, czym jest sztuka, a przede wszystkim, czym jest sztuka dla mnie.

DZIAŁO SIĘ W INSTYTUCIE 2022

Spotkanie z Peterem Brookiem, 1991

Zapis spotkania, które odbyło się w Ośrodku Grotowskiego 11 grudnia 1991 podczas pierwszej wizyty artysty w Ośrodku. Wcześniej tego dnia miała miejsce w Ośrodku konferencja prasowa Petera Brooka.

Karolina Mazur, Katarzyna Niedurny

Szukanie emocji

Katarzyna Niedurny: Jak wygląda twoja praca nad scenografią? Z jakich składa się etapów?

Karolina Mazur: Szczegółowy przebieg pracy zależy od reżyserów i ich strategii planowania spektakli. Zasadniczo jednak dzielę go na trzy etapy. Pierwszy z nich to poszukiwania i eksplorowanie tematu. Czytam wtedy scenariusz, jeśli istnieje, albo literaturę, na podstawie której powstaje przedstawienie. Potem szukam inspiracji wizualnych, przeglądam tysiące zdjęć, albumów i z nich przygotowuję moodboardy. To dla mnie czas poszukiwania emocji i nastrojów, o których wcześniej przeczytałam, to one stanowią punkt wyjścia.