Nocą w Brzezince

Gdy w latach siedemdziesiątych Jerzy Grotowski zadeklarował, a następnie z radykalnie przekomponowanym zespołem zrealizował „wyjście z teatru”, kierunek, w którym ruszył, był mniej więcej jasny – ku przebudowie międzyludzkiego poprzez odnowienie relacji z „naturą”. Przeniesienie większości prac, w tym ich najbardziej eksperymentalnej części, do „leśnej bazy” w Brzezince i organizowanie tam oraz w podobnych miejscach na świecie Świąt, „staży” i Special Projects odczytywano jako kolejny etap powracającej w kulturze Zachodu chęci „powrotu do natury”.

Czytaj dalej artykuł Nocą w Brzezince

Daniel R. Sobota

Teatr i natura we wczesnych „traktatach teatrozoficznych” Jerzego Grotowskiego

Wydaje się, że próba zestawienia ze sobą fenomenu teatru i natury nie może przebiegać inaczej niż na zasadzie opozycji, wpisując się tym samym w inne, znane z tradycji dychotomiczne podziały. Teatr, kojarzący się z grą, teatralnością, udawaniem, noszeniem masek, odgrywaniem ról, konwenansem i sztucznością, jest przeciwieństwem tego, co uchodzi za naturalne, a więc organiczne, spontaniczne, swojskie, proste, szczere, prawdziwe i zrozumiałe.

Czytaj dalej artykuł Teatr i natura we wczesnych „traktatach teatrozoficznych” Jerzego Grotowskiego

Łucja Iwanczewska

Myślenie nadzieją

Młodzi badacze związani bezpośrednio lub pośrednio z Katedrą Performatyki Uniwersytetu Jagiellońskiego myślą o przyszłości. Wszystkie przedstawiane tutaj teksty są zmienionymi wersjami prac licencjackich, co warte odnotowania, bo mamy do czynienia z tekstami niezwykle dojrzałymi, zaangażowanymi, samodzielnymi intelektualnie i myślowo. Teksty autorstwa Zuzanny Berendt, Witolda Loski, Anny Majewskiej i Nastazji Zajączkowskiej łączy nie tylko pokrewieństwo afiliacyjne – łączy je przede wszystkim akt myślenia nadzieją, który badacze ustanawiają w swoich tekstach jako palącą potrzebę współczesnej humanistyki i jako etyczny obowiązek każdego z nas.

Czytaj dalej artykuł Myślenie nadzieją