Bielski Andrzej

(1934–1996), aktor. Karierę sceniczną rozpoczynał jako aktor bez dyplomu w Teatrze Domu Wojska Polskiego w Warszawie w sezonie 1953/54. Następnie, od 1954 do 1957, związany z warszawską Estradą. W roku 1959 zaangażowany do Teatru Ziemi Opolskiej w Opolu, skąd rok później przeszedł do Teatru 13 Rzędów (oficjalnie od 1 V 1960). Wystąpił w Kainie (jako Abel w miejsce Stanisława Szreniawskiego), Misterium buffo, Siakuntali (Jog I), Turystach, Pamiętniku śląskim, Idiocie (Radomskij), Kordianie (Starzec, Strach), Dziadach (Ksiądz), Akropolis, Tragicznych dziejach doktora Fausta (Korneliusz, Kardynał, Cesarz Fryderyk) i Studium o Hamlecie (m.in.Gildenstern) oraz w Estradach Poetyckich: Oratorium robotnicze, Maski i Pieśni (tę drugą reżyserował).

Należał do najbardziej pracowitych i wytrwałych członków zespołu, a praca w Teatrze 13 Rzędów umożliwiła mu znaczny rozwój umiejętności zawodowych (w roku 1964 uzyskał eksternistycznie dyplom aktorski). Po przeniesieniu teatru do Wrocławia, po kłótni z Grotowskim w kwietniu 1965 odszedł z zespołu i po kilku miesiącach występów estradowych został zaangażowany do Teatru Rozmaitości we Wrocławiu (od 1967 – Teatr Współczesny). Występował w nim do końca życia. Pracując także jako asystent reżysera (m.in. przy przedstawieniach Jerzego Jarockiego, Andrzeja Witkowskiego, Helmuta Kajzara i Kazimierza Brauna) oraz reżyser (m.in. Pułapka Tadeusza Różewicza, 1984). Wystąpił też w epizodycznych rolach w wielu filmach.