Biagini Mario

(ur. 1964), aktor i reżyser, w drugiej połowie lat 80. bliski współpracownik Jerzego Grotowskiego, uznany wraz z Thomasem Richardsem za jego oficjalnego spadkobiercę. Współpracę z Workcenter of Jerzy Grotowski rozpoczął w roku 1986, szybko stając się jedną z najważniejszych postaci zespołu (od roku 1987 kierował na polecenie Grotowskiego jedną z grup pracujących w Workcenter). Należał do zespołu performerów czyniących Downstairs Action i był jednym z protagonistów Action – najważniejszych dzieł w domenie sztuki jako wehikułu, przygotowanych przez Richardsa we współpracy z Grotowskim (Action była wykonywana i rozwijana aż do roku 2009 cały czas z udziałem Biaginiego). Współpracował też ściśle z Grotowskim przy przygotowaniu jego wykładów paryskich oraz jako tłumacz i redaktor jego tekstów. Po śmierci Grotowskiego kieruje wraz z Thomasem Richardsem Workcenter of Jerzy Grotowski and Thomas Richards w Pontederze. Oprócz prac związanych z rozwijaniem i wykonywaniem Action, kierował projektem The Bridge: Developing Theatre Arts (1999–2006), którego celem było poszukiwanie możliwości wzbogacenia sztuki teatru o doświadczenia wypływające ze sztuki jako wehikułu. Był reżyserem i protagonistą przedstawień One Breath Left i Dies Irae: The Preposterous Theatrum Interioris Show, a także autorem montażu do tego ostatniego. Od roku 2007 kieruje Open Program realizowanym przez Workcenter i kontynuującym działania realizowane w ramach The Bridge. Efektem tej pracy są zrealizowane w ostatnich latach i wciąż rozwijane przedstawienia, wykorzystujące teksty Allena Ginsberga i łączące różne konwencje widowiskowe z pracą wewnętrzną performerów: I Am America, Electric Party Song, Electric Party i Not History’s Bonem – a Poetical Concert. Równolegle Mario Biagini pracuje nad przygotowaniem kolejnych publikacji poświęconych pracy Workcenter (m.in. we współpracy z Antonio Attisanim), a także prowadzi liczne warsztaty.