Innego końca świata nie będzie
Wśród wielu motywów stale związanych z wyobraźnią apokaliptyczną jest i taki, paradoksalny, który głosi niedostrzegalność końca. Niektórzy (np. Emanuel Swedenborg) twierdzili, że koniec już nastąpił, tyle że ludzie niepowołani, by widzieć i rozumieć, nie są w stanie tego dostrzec. W tej tradycji, zamiast gromów, straszliwych trąb, upadku trzeciej części gwiazd, niezauważalnym znakiem końca są kocie kroki, którymi niedosłyszalnie apokalipsa zbliża się ku nam, by zaskoczyć całkowicie – a my żyjemy dalej, nie wiedząc, że wszystko już się dokonało.
Pół wieku temu, dokładnie 19 lipca 1968 roku, zespół Teatru Laboratorium po raz pierwszy, jeszcze na zamkniętych pokazach, jeszcze w work in progress, ucieleśnił własną apokalipsę (oficjalna otwarta premiera przedstawienia Apocalypsis cum figuris odbyła się 11 lutego 1969). Pewnie nikt nie zdawał sobie wtedy sprawy, że był to koniec świata teatru, jaki Grotowski stworzył najpierw w Opolu, a potem we Wrocławiu. I nie tylko jego. Także teatru, jaki wytworzyła kultura europejska. Teatru będącego jednym z najważniejszych narzędzi autorefleksji i samopoznania tejże kultury.
