baulowie

przedstawiciele synkretycznej tradycji religijnej, łączącej elementy wisznuickiego tantryzmu, buddyzmu, śaktyzmu oraz sufizmu. Choć odwołują się do tradycji hinduistycznych i muzułmańskich, odrzucają święte księgi hinduizmu (Wedy) i islamu (Koran), kładąc nacisk na bezpośredni związek adepta z guru. Za jedyną świątynię i narzędzie połączenia z Bogiem uznają ciało. Pozostają wierni podstawowemu przekonaniu tantryzmu, zgodnie z którym nie można osiągnąć żadnej wiedzy bez działania, stosują specjalne techniki ekstatycznego tańca, w którym ciało utożsamia się z Kosmosem i wykonują pieśni wyrażające ich mistyczne doświadczenia. Z tego względu rozwijana przez nich tradycja nazywana jest niekiedy w uproszczeniu jogą taneczną albo dramatyczną.

Baulowie działają przede wszystkim na terenie Bengalu Zachodniego, gdzie też Grotowski zetknął się z nimi w czasie swych podróży po Indiach. W dniach 2–25 lutego 1980, w ramach projektu Teatr Źródeł, odbyła się wyprawa Grotowskiego i jego współpracowników (Micado Cadet, Pierre Guicheney, François Liege, Marek Musiał, Katherina Seyferth i Jacek Zmysłowski) na tereny zamieszkałe przez baulów. W jej trakcie ekipa przeprowadziła m.in. dwa warsztaty: z The Living Theatre w miejscowości Khardaha oraz we wsi Kenduli. Według relacji Deepaka I Majumdara składały się na nie m.in. „ćwiczenia dla pobierania energii psychofizycznej z kardynalnych żywiołów”, „zapasy z samym sobą” oraz praca „z biomechaniką teatru wewnętrznego” (cyt. [za:] Grzegorz Ziółkowski: Guślarz i eremita, Wrocław 2007, s. 79). Jednym z efektów tego pobytu było zaproszenie 6 baulów do Polski, do udziału w seminarium Teatru Źródeł (30 V – 31 VIII 1980).

W 10. rocznicę śmierci Jerzego Grotowskiego, podczas Roku Grotowskiego 2009, Instytut Grotowskiego zorganizował koncert baulów z Bengalu, który odbył się w Muzeum Architektury we Wrocławiu.