Wyszukiwanie w encyklopedii:

2011-03-27
2014-04-08

Gliniane gołębie

Estrada Publicystyczna, prezentowana wspólnie z Turystami (łączona premiera w Opolu 31 marca lub 1 kwietnia 1961). Na afiszu jako twórców wymieniano kolektyw w składzie: Barbara Barska, Ludwik Flaszen, Jerzy Grotowski, Jerzy Gurawski, Ewa Lubowiecka, Rena Mirecka, Jerzy Trybuna. Jako wykonawczynie występowały Barbara Barska, Ewa Lubowiecka i Rena Mirecka. Autorem montażu dokumentalnych tekstów, nagrań oraz zdjęć filmowych był Jerzy Grotowski, a scenografii – Jerzy Gurawski. Przedstawienie odwoływało się do relacji wojennych i miało jednoznaczną wymowę antyfaszystowską. Estetycznie oszczędne i skromne, zachowywało konwencję estradowej prezentacji skierowanej bezpośrednio do publiczności, w której osobowości aktorskie podporządkowane zostają przekazowi historycznemu i ideologicznemu (w komentarzach i recenzjach odwoływano się w tym aspekcie do propozycji Bertolta Brechta). Prezentowane 34 razy, w większości w objeździe, kolejno w: Zakładach Mleczarskich w Opolu (10 IV 1961), w Lewinie Brzeskim i Brzegu (12 IV), Krapkowicach (14 IV), auli WSP w Opolu (19 IV), Strzelcach Opolskich (24 IV), Pawłowicach (5 V), Kościeliskach (7 V), Łączniku (11 V), Łambinowicach (12 V), Krzyżanowicach (14 V), w Technikum Rolniczym w Nysie (16 V), Zawiściu (18 V), Jasienicy (19 V) i Graczach (22 V).

Bibliografia: 

Jerzy Falkowski: Sens istnienia herezji, „Współczesność” 1961 nr 10, z 16–31 maja, s. 4.

Tadeusz Hołuj: Ciche brawo: „Życie Literackie” 1961 nr 18, z 30 kwietnia, s. 4.

Czesława Mykita-Glensk: Życie teatralne Opola. Od czasów najdawniejszych do współczesności, Opole 1976, s. 215 i 287.

Jerzy Sykun: Teatr zaangażowany, „Więź” 1961 nr 10, s. 147–150.