Grotowski Marian

(1898–1968), ojciec Jerzego i Kazimierza. Urodzony w Rzeszowie, tu także ukończył gimnazjum. Jako uczeń brał czynny udział w pracach Towarzystwa „Sokół”, a w roku 1914 wstąpił do Legionów. W latach 1918–21 brał udział w kampanii ukraińskiej i wojnie polsko-bolszewickiej. W międzyczasie rozpoczął studia w Hochschule für Bodenkultur w Wiedniu (przerwane). W roku 1923 uzyskał dyplom inżyniera leśnika na Wydziale Rolniczo-Leśnym Uniwersytetu Poznańskiego. W następnych latach często zmieniał miejsce pracy, spędził też rok jako słuchacz Wyższej Szkoły Leśnej w Nancy (1926/27). W roku 1929 poślubił Emilię z Kozłowskich i wkrótce został ojcem Kazimierza (1930), a następnie Jerzego (1933). Po 1933 związał się na stałe z Przemyślem, coraz więcej czasu poświęcał też swojej pasji malarskiej. Po wybuchu wojny jako pracownik biura wojskowego został rozdzielony z rodziną, ewakuowany z Przemyśla, a po klęsce wrześniowej internowany na Węgrzech. Wkrótce zbiegł z obozu dla internowanych i przez Włochy przedostał się do Szkocji, gdzie do końca roku 1942 służył w wojsku, a od 1943 prawdopodobnie pracował w polskim Ministerstwie Spraw Wojskowych. Równolegle rozwijał swoje zainteresowania plastyczne, zwracając się szczególnie ku rzeźbie, której poświęcił się całkowicie po przeniesieniu do Londynu w roku 1945. Jako rzeźbiarz zdobył nawet pewną popularność. Cały czas interesował się rodziną i planował sprowadzenie żony i synów do Wielkiej Brytanii, co się jednak nie udało. W roku 1949 zdecydował się na wyjazd do Argentyny w nadziei, że uda mu się tam zrobić karierę artystyczną. Niestety jego nadzieje okazały się płonne. Po okresie życia w nędzy, dzięki pomocy znajomych Polaków otrzymał pracę zarządcy faktorii nad Paraną. Po kilku latach przeniósł się do stolicy Paragwaju Asunción, gdzie uczył angielskiego w British Council. Zmarł na zawał serca 10 grudnia 1968.