Gallowa Halina

(1890–1974), aktorka, pedagog, reżyserka; druga żona wybitnego reżysera i scenografa Iwo Galla (1890–1959). W czasie I wojny światowej przebywała w Moskwie, gdzie występowała w Teatrze Polskim i należała do grupy młodych aktorów pracujących z Mieczysławem Limanowskim nad Dziadami. Zetknęła się też wówczas z Konstantym S. Stanisławskim, który miał jej proponować angaż do Studia MChAT. Od 1916 do końca wojny przebywała w Kijowie, gdzie współpracowała z Juliuszem Osterwą. Choć w roku 1919 należała do grupy pracującej z Limanowskim nad Dziadami w Warszawie, do Reduty, której trzon grupa ta stanowiła, trafiła dopiero w roku 1923. Należała do zespołu Reduty do roku 1929, ale współpracowała z nią nadal w latach następnych (m.in. jako pedagog w Instytucie Reduty, 1931–39), gdy zatrudniona była głównie w teatrach kierowanych przez męża (Teatr Kameralny w Częstochowie 1932–35; Teatr im. Wojciecha Bogusławskiego w Kaliszu, 1936–38). W okresie okupacji prowadziła wraz z Iwo Gallem tajne studio teatralne w Warszawie (1941–44). Po wojnie także pracowała w teatrach kierowanych przez męża (Teatr Wybrzeże w Gdańsku, 1946–49 i Teatr im. Stefana Jaracza w Łodzi, 1949–52). Od 1953 związała się z Krakowem, przede wszystkim jako aktorka Starego Teatru (1955–64) i profesor PWST (1953–68). Należała do najważniejszych, najwierniejszych i najbardziej ideowych członków Reduty. Osterwa w snutych w czasie wojny planach organizacji „Dali” (przemienionej Reduty) widział Gallową jako jedną z jej kierowniczek. Grotowski zetknął się z nią jako pedagogiem w PWST, a następnie pracował z nią jako współreżyser Krzeseł i reżyser Wujaszka Wani w Starym Teatrze. Była dla niego wzorem zawodowej etyki, po wielu latach stawianym za przykład młodym aktorom. Stanowiła też ważne (być może najważniejsze) ogniwo przekazywania młodemu reżyserowi idei i tradycji redutowych.