Grotowska Emilia z Kozłowskich

(1897–1978), matka Jerzego i Kazimierza, której charakterowi, mądrości, konsekwencji i heroizmowi obaj synowie zawdzięczali bardzo wiele. Urodzona we Lwowie, ukończyła seminarium nauczycielskie w Rzeszowie. W wieku 17 lat poznała swego przyszłego męża, Mariana, którego poślubiła jednak dopiero w 1929 roku. Pracowała jako nauczycielka na Podlasiu, a następnie w jednej z podrzeszowskich wsi. W roku 1930 urodziła starszego syna, Kazimierza, w roku 1933 – Jerzego. W tym czasie porzuciła pracę zawodową, przenosząc się wraz z rodziną do kolejnych miejsc pracy męża. Rozdzielona z nim we wrześniu 1939 roku, uciekła z chłopcami na Ukrainę, skąd jednak wkrótce powróciła do Rzeszowa. Od jesieni 1940 roku podjęła pracę nauczycielki w wiejskiej szkole we wsi Nienadówka, troskliwie zajmując się edukacją chłopców, zgodną z jej przekonaniami. W roku 1944 przeniosła się na krótko do wsi Załęże, by po zakończeniu okupacji niemieckiej powrócić do Rzeszowa, gdzie pracowała jako nauczycielka. W roku 1950, przede wszystkim ze względu na chorobę Jerzego, przeprowadziła się z nim do Krakowa i podjęła pracę jako urzędniczka Sądu Okręgowego Ubezpieczeń Społecznych. Po przejściu na emeryturę w latach 60. rozwijała swoje pasje podróżnicze – wędrowała po górach, podróżowała z synem Kazimierzem po Europie, a w roku 1976 wspólnie z Jerzym odbyła wyprawę do Indii i na Cejlon. Zmarła nagle na serce, w czasie wakacji spędzanych w Rytrze. Odegrała ogromną rolę w życiu synów. Po latach Jerzy powiedział o niej „matka była moim pierwszym guru”.