Performatyka. Wstęp

Przekład: Tomasz Kubikowski. Redakcja przekładu: Marcin Rochowski
Ścieżka teatru i kultury – seria pod redakcją Moniki Blige i Grzegorza Ziółkowskiego
Ośrodek Badań Twórczości Jerzego Grotowskiego i Poszukiwań Teatralno-Kulturowych, Wrocław 2006

Performance (…) przybierają wiele postaci i rodzajów. Trzeba je rozważać jako szerokie spektrum lub kontinuum ludzkich działań, sięgające rytuałów, zabaw, sportów, popularnych rozrywek, sztuk wykonawczych (teatr, taniec, muzyka) i występów życia codziennego, poprzez role społeczne, zawodowe, płciowe, rasowe i klasowe, aż do uzdrawiania (od szamanizmu do chirurgii), mediów i Internetu. (…) nie istnieje możliwa do wyznaczenia – historycznie lub kulturowo – granica tego, co jest performansem.

Performatyka nie ma końca, zarówno jeśli chodzi o wymiar teoretyczny, jak i roboczy. (…) przedmiot badań performatyki stanowią zachowania. (…) Po pierwsze: w swoich badaniach [performatycy] szczególnie koncentrują się na (…) tym mianowicie, co robią ludzie, kiedy właśnie to robią. (…) Po drugie: ogromną część performatycznego projektu stanowi praktyka artystyczna. Liczni performatycy są zarazem czynnymi artystami (…) Między studiowaniem a uprawianiem performansu zachodzi ścisły związek. Po trzecie: nader cenioną metodą są tu badania w terenie, w postaci obserwacji uczestniczącej; (…) Po czwarte: idzie za tym fakt, że performatyka aktywnie włącza się w praktyki i strategie społeczne(…) (z rozdziału Co to jest performatyka? Richard Schechner)