Ule

ogólna nazwa otwartych działań parateatralnych odbywających się w ramach Uniwersytetu Poszukiwań Teatru Narodów, (1975). Miały one różnorodny charakter i przebieg, a podstawowymi cechami je łączącymi była otwartość dostępu, brak wymagań wstępnych, a także relatywnie niski stopień kontroli przebiegu. Ule były z założenia działaniami improwizowanymi, otwartymi na kreatywność uczestników i zależnymi od ich inicjatywy. Poszczególne z nich prowadzili kolejno: Zbigniew Teo Spychalski (14–15 VI, 18 VI) Włodzimierz Staniewski (17 VI, 26 VI, 4 VII), Jacek Zmysłowski (27–28 VI), Ludwik Flaszen (19 VI), Ryszard Cieślak (19 VI i 3 VII), Zbigniew Cynkutis i Rena Mirecka (24 VI i 1 VII) i Stanisław Scierski (29–30 VI). Ponadto odbyły się Ule prowadzone wspólnie przez Staniewskiego i Zmysłowskiego (6 VII) oraz przez Gabriela Arcand, Małgorzatę Dziewulską i Andre Gregory’ego (25 VI). Liczba uczestników z zewnątrz wahała się od 3 do 220, a łącznie wzięło w nich udział 1842 osoby. Była to najodważniejsza z podjętych przez Grotowskiego prób zastosowania metod parateatru w odniesieniu do ludzi „z ulicy”, jak i do twórców spoza Teatru Laboratorium. Z dystansu oceniana była ona przez Grotowskiego i jego współpracowników bardzo krytycznie, ze względu na uruchamiany w trakcie Uli cały szereg sztampowych reakcji emocjonalnych, wiodących do odgrywania stereotypów, brak profesjonalizmu oraz poddawanie się niekontrolowanym emocjom („emocjonalna zupa”). Mimo to doświadczenie wyniesione z Uli były wykorzystywane w kolejnych działaniach z zakresu kultury czynnej, takich jak Nocne czuwanie, Przedsięwzięcie Góra, czy Drzewo Ludzi.