Krzesła

przedstawienie według farsy tragicznej Eugène’a Ionesco, w przekładzie Marii Bechczyc-Rudnickiej i Konrada Eberhardta, współreżyserowane w Teatrze Poezji (obecnie Scena Kameralna Starego Teatru im. Heleny Modrzejewskiej) przez Aleksandrę Mianowską i Jerzego Grotowskiego, który debiutował wówczas jako reżyser teatralny. Premiera spektaklu odbyła się 29 czerwca 1957. Reżyseria: Jerzy Grotowski, Aleksandra Mianowska; scenografia: Wojciech Krakowski; muzyka: Adam Kaczyński. Obsada: Jerzy Nowak (Stary), Halina Gallowa (Stara), Jerzy Sopoćko (Mówca).

Reżyserzy skupili się na zagadnieniach egzystencjalnych, utrzymując przedstawienie w poważnym tonie. Recenzenci podkreślali trzymającą w napięciu, naturalną, wymagającą fizycznie grę aktorską, szczególnie dialogi Starej i Starego z fikcyjnymi gośćmi: Pułkownikiem, Wielkimi Paniami, Wielkimi Panami, Cesarzem, oraz przemówienia Starego i Mówcy-niemowy. Aktorzy grali wśród krzeseł, a widownia stała się bezpośrednim przedłużeniem sceny. Zwroty akcji przekładano na ekspresyjną reżyserię świateł i muzykę, budujące atmosferę tajemniczości i niepokoju. Grotowski, z perspektywy czasu, za najważniejsze doświadczenie wyniesione z tej pracy uznawał spotkanie z Haliną Gallową. Odbyło się trzydzieści dziewięć pokazów. Mimo ogólnie przychylnych recenzji (chociaż zarzucano reżyserom, że skoncentrowali się na tragizmie w utworze Ionesco, zapominając o jego warstwie komiczno-farsowej), spektakl nie zwrócił uwagi widzów, co recenzenci tłumaczyli nieznajomością sztuk nowoczesnych, do jakich zaliczano utwory Ionesco. Z premierą Krzeseł datuje się wzrost aktywności Grotowskiego w dziedzinie teatru.