Raszewski Zbigniew

(1925–1992), najwybitniejszy polski historyk teatru 2. połowy XX wieku, wieloletni współredaktor (wraz z Bohdanem Korzeniewskim) „Pamiętnika Teatralnego”. Autor fundamentalnych prac z dziejów teatru polskiego (Bogusławski, 1972; Krótka historia teatru polskiego, 1977) oraz oryginalnej teorii widowisk (Teatr w świecie widowisk, 1991). Wielki autorytet środowiska teatralnego, świadek czasów, autor bezcennych i przenikliwych zapisów kronikarskich (Raptularze, 2005) Z twórczością Grotowskiego spotkał się bezpośrednio po raz pierwszy w czasie wizyty redakcji „Pamiętnika Teatralnego” w Opolu w dniach 15–16 marca 1963, w trakcie której zaprezentowano Akropolis oraz próby do Tragicznych dziejów doktora Fausta. Był także członkiem specjalnej komisji powołanej przez Zespół do Spraw Teatru Ministerstwa Kultury i Sztuki do oceny działalności Teatru 13 Rzędów. Po obejrzeniu przedstawień opolskiego teatru, komisja uznała, że jest to ciekawe i twórcze zjawisko we współczesnym polskim życiu teatralnym i wnioskowała o dofinansowanie jego działalności ze środków MKiS kwotą w wysokości 350 tys. złotych. Raszewski opublikował w „Pamiętniku Teatralnym” omówienie widzianych w Opolu przedstawień, zwracając m.in. uwagę na bulwersującą go scenę finałową scenę Studium o Hamlecie (deptanie Hamleta-Żyda przez żołnierzy śpiewających pieśni powstańców warszawskich). Przez kilka lat utrzymywał z Grotowskim dobre stosunki, spotykając się z nim kilkakrotnie (zapisy z tych rozmów zamieszczone w Raptularzach stanowią dziś cenne i niezwykle źródło wiedzy o artyście). Po obejrzeniu Apocalypsis cum figuris, które jako praktykujący i głęboko wierzący katolik uznał za bluźnierstwo „o zakroju czarnej mszy”, zerwał stosunki z Grotowskim.