Wyszukiwanie w encyklopedii:
czarna legenda
powtarzany w formie plotek, niekiedy ujawniający się w publikacjach, zwłaszcza o charakterze paszkwilu (m.in. „powieść z kluczem” Bronisława Wildsteina Mistrz) zespół wyobrażeń i przekonań, zgodnie z którymi prace prowadzone przez Grotowskiego były podejrzane, ryzykowne, bezwartościowe, a przede wszystkim szkodliwe dla jego współpracowników. Łączy trzy równoległe ciągi oskarżeń: o brak zaplecza etycznego i głębokiej profesjonalnej wiedzy wynikającej z zakorzeniania w określonej tradycji (Grotowski jako zły lub mniemany guru takie tezy głosi przede wszystkim Jacek Dobrowolski), o wykorzystywanie współpracowników (ogromne wymagania stawiane innym, zmuszanie aktorów do ofiar przy zachowaniu bezpiecznej pozycji reżysera i „akuszera”) i porzucanie ich, gdy przestali być potrzebni, oraz o współpracę z komunistami (ewentualnie z innymi groźnymi siłami, np. „arymanicznymi”, jak je nazwał Jerzy Prokopiuk). Czarna legenda odnosi się często do wyrwanych z kontekstu, manipulowanych i spreparowanych faktów z życia Grotowskiego i jego współpracowników, w szczególności do przedwczesnych śmierci Antoniego Jahołkowskiego, Jacka Zmysłowskiego, Zbigniewa Cynkutisa i Ryszarda Cieślaka, oraz do samobójstwa Stanisława Scierskiego. Traktując rzeczywiście tragiczne losy tych artystów w sposób całkowicie pozbawiony chęci ich zrozumienia, twórcy i propagatorzy „czarnej legendy” bezceremonialnie wykorzystują je dla przekreślenia dorobku Grotowskiego, co w wielu przypadkach ma związek z ich własnymi problemami i niespełnieniami. „Czarną legendę” trzeba przy tym zdecydowanie oddzielić od krytycznej oceny postępowania Grotowskiego, ukazywania popełnianych przez niego błędów i analizy porażek. Nie sposób przy tym nie zauważyć, że siła „czarnej legendy” jest wprost proporcjonalna do mocy „legendy białej” – uznającej Grotowskiego za nieomylnego geniusza i budującej jego obraz jako pozbawionego wszelkich skaz mistrza. Sprzyjają jej także liczne przemilczenia i niedopowiedzenia, których wciąż bardzo wiele w biografii Grotowskiego i współpracujących z nim ludzi.
Jacek Dobrowolski: Szaman, uzdrowiciel, czarnoksiężnik, „Teatr 2007 nr 5, s. 36–41.
Jerzy Prokopiuk: Noc z Grotowskim, „Notatnik Teatralny” 1992 nr 4 (zima), s. 119–120.
Bronisław Wildstein: Mistrz, Warszawa 2004.
- STRONA GŁÓWNA
- PERFORMER
- PERFORMER 1/2011
- PERFORMER 2/2011
- PERFORMER 3/2011
- PERFORMER 4/2012
- PERFORMER 5/2012
- PERFORMER 6/2013
- PERFORMER 7/2013
- PERFORMER 8/2014
- PERFORMER 9/2014
- PERFORMER 10/2015
- PERFORMER 11–12/2016
- PERFORMER 13/2017
- PERFORMER 14/2017
- PERFORMER 15/2018
- PERFORMER 16/2018
- PERFORMER 17/2019
- PERFORMER 18/2019
- PERFORMER 19/2020
- PERFORMER 20/2020
- PERFORMER 21/2021
- PERFORMER 22/2021
- PERFORMER 23/2022
- PERFORMER 24/2022
- PERFORMER 25/2023
- PERFORMER 26/2023
- PERFORMER 27/2024
- PERFORMER 28/2024
- ENCYKLOPEDIA
- MEDIATEKA
- NARZĘDZIOWNIA