Wyszukiwanie w encyklopedii:
Zawadski Jurij Aleksandrowicz
(1894–1977), rosyjski reżyser, aktor. W latach 1915–24 pracował w Studio Jewgienija B. Wachtangowa (grał m.in. Kalafa w legendarnej Księżniczce Turandot Carlo Gozziego, 1922). Następnie, do 1931 działał pod kierunkiem Konstantego S. Stanisławskiego jako aktor MChAT (m.in. Czacki w Mądremu biada Aleksandra Gribojedowa, 1925), jednocześnie prowadząc własne studio (założone w 1924, działające do 1936), w którym wystawiał spektakle nawiązujące do stylu Wachtangowa (Wilki i owce Aleksandra Ostrowskiego, 1934). W latach 1932–35 był dyrektorem Centralnego Teatru Armii Czerwonej. W 1936 wraz z częścią swoich wychowanków został przeniesiony decyzją władz do teatru w Rostowie nad Donem. Powrócił do Moskwy w 1940, obejmując stanowisko głównego reżysera Teatru im Mossowietu (Mirandolina Carlo Goldoniego, 1940; Poskromienie złośnicy Williama Shakespeare’a, 1938; Maskarada Michaiła Lermontowa, 1963; adaptacja Zbrodni i kary Fiodora Dostojewskiego, 1969). Od 1940 był także wykładowcą reżyserii w Państwowymi Instytucie Sztuki Teatru (GITIS) w Moskwie, gdzie zetknął się z nim Grotowski. Mimo stosunkowo krótkiego, kilkumiesięcznego okresu współpracy, Grotowski uznawał Zawadzkiego za jednego ze swych mistrzów. Nie tylko w tym sensie, że reprezentował wielką, a wówczas wciąż ukrytą, tradycję teatru rosyjskiego XX wieku, ale też, a nawet przede wszystkim, dlatego że – jak wspominał – to właśnie Zawadskiemu zawdzięczał lekcję politycznej etyki. Według wielokrotnie powtarzanych opowieści, Zawadski, który mieszkał w luksusowych – jak na ówczesną Rosję – warunkach, miał w domu paszport, a do swojej dyspozycji limuzynę, pokazał to wszystko Grotowskiemu, by następnie przekreślić owe „zdobycze” słowami: „Pamiętaj, Jerzy, nie warto”. Zawadskiemu zawdzięczał Grotowski także umożliwienie wyjazdu do Bajram-Ali na skraju pustyni Kara-kum w Turkmenii.
Korespondencja Emilii i Jerzego Grotowskich z Jurijem Zawadskim, 1955–56, [w:] Zbigniew Osiński: Grotowski. Źródła, inspiracje, konteksty, t. 2: Prace z lat 1999–2009, Gdańsk 2009, s. 53–67.
Zbigniew Osiński, Grotowskiego doświadczenie Rosji. Rekonesans, [w:] tegoż: Grotowski. Źródła, inspiracje, konteksty, t. 2: Prace z lat 1999–2009, Gdańsk 2009, s. 7–34.
- STRONA GŁÓWNA
- PERFORMER
- PERFORMER 1/2011
- PERFORMER 2/2011
- PERFORMER 3/2011
- PERFORMER 4/2012
- PERFORMER 5/2012
- PERFORMER 6/2013
- PERFORMER 7/2013
- PERFORMER 8/2014
- PERFORMER 9/2014
- PERFORMER 10/2015
- PERFORMER 11–12/2016
- PERFORMER 13/2017
- PERFORMER 14/2017
- PERFORMER 15/2018
- PERFORMER 16/2018
- PERFORMER 17/2019
- PERFORMER 18/2019
- PERFORMER 19/2020
- PERFORMER 20/2020
- PERFORMER 21/2021
- PERFORMER 22/2021
- PERFORMER 23/2022
- PERFORMER 24/2022
- PERFORMER 25/2023
- PERFORMER 26/2023
- PERFORMER 27/2024
- ENCYKLOPEDIA
- MEDIATEKA
- NARZĘDZIOWNIA