Mario Biagini

współdyrektor (wraz z Thomasem Richardsem) Workcenter of Jerzy Grotowski i Thomas Richards oraz dyrektor Open Program, od ponad trzydziestu lat główny uczestnik badań praktycznych prowadzonych w Workcenter. Pracując w zespole kierowanym przez Thomasa Richardsa od 1986 roku, szybko stał się kluczową postacią prac Workcenter w domenie Sztuki jako wehikułu, jak również w zakresie działań performatywnych, a w ostatnim czasie w obszarze działań społecznych. Był czyniącym w Downstairs Action (jednym z pierwszych opusów stworzonych w Workcenter, sfilmowanym przez Mercedes Gregory w 1989 roku) i głównym czyniącym w Action, opusie stworzonym przez Richardsa (rozwijającym się w latach 1994–2009, zarejestrowanym w 2000, 2003 i 2006 roku). Tuż po dołączeniu do Workcenter, Jerzy Grotowski powierzył Biaginiemu obowiązki pedagoga. Od 1987 kierował grupą aktorów, jednocześnie pracując jako główny aktor i ucząc się sztuki reżyserskiej pod okiem samego Grotowskiego. Jako reżyser, aktor i pedagog Biagini pracował w ramach projektu The Bridge: Developing Theatre Arts (1999–2006). Był głównym reżyserem spektaklu One Breath Left (1999–2003), w którym również grał, a następnie Dies Iræ: The Preposterous Theatrum Interioris Show (2004–2006), do którego stworzył montaż tekstów i w którym wystąpił w roli głównej.

W 2007 roku Biagini powołał nowy zespół artystyczny w Workcenter – Open Program, który rozwija praktykę artystyczną w obszarze pracy teatralnej, jednocześnie będąc otwartym dla społeczności, grup i osób niezwiązanym ze światem teatru. Praktyka grupy w dziedzinie sztuk performatywnych ułatwia organiczną cyrkulację między wewnętrznymi badaniami Workcenter a szerszym kontekstem społecznym, często na przecięciu barier kulturowych, politycznych i etnicznych.

W latach 2007–2015 Biagini koordynował tworzenie przez Open Program materiałów dramatycznych i oryginalnych kompozycji muzycznych opartych na poezji amerykańskiego poety Allena Ginsberga, z których powstały cztery spektakle: I Am America, Not History’s Bones – a Poetry Concert, Electric Party Song oraz Electric Party, które prezentowano w wielu krajach na całym świecie. W końcowej fazie tego okresu, od 2013 roku, Biagini rozpoczął prace nad The Hidden Sayings, nowym spektaklem opartym na pieśniach z afrykańskiej diaspory i na starożytnych tekstach wczesnego chrześcijaństwa, utworu chóralnego (w ciągłej ewolucji), który Open Program wykonuje we Włoszech i za granicą. Ponadto, od 2013 roku Biagini asystuje w pracach nad Dark Is My Mother, projektem kobiet z Open Program, który czerpie z wielu tradycyjnych źródeł odzwierciedlających kulturową i etniczną różnorodność grupy.

Poszukiwania prowadzone od 2014 związane z adaptacją spektakli wchodzących w skład „cyklu Ginsberga” do przestrzeni nieteatralnych otworzyły Biaginiemu i jego współpracownikom drogę prowadzącą do powołania i opracowania wydarzeń partycypacyjnych znanych jako Open Choir – spotkań mających na celu organiczne włączenie obserwatorów i przezwyciężenie barier kulturowych i społecznych. Badanie to wyrażało się na różne sposoby w różnych krajach i kontekstach. Począwszy od 2014 roku Biagini i jego grupa realizowali projekt New York City Open Choir Movement we współpracy i w ramach rezydencji w Andrew Freedman Home, angażując mieszańców i lokalne społeczności z nowojorskiego Bronxu. Owocem tej pracy były: spektakl Will Be Heard dotyczący masowego więziennictwa w USA z udziałem lokalnych artystów i osób (2017, 2018) oraz HOME (2019), zbiorowe wydarzenie opracowane ze społecznością Bronxu na temat problemu braku przystępnych cenowo przestrzeni mieszkalnych. Systematyczna praktyka Open Choir jest kluczowa dla badań Open Program nad tym, co Biagini nazywa „aktywnym obywatelstwem”, które funkcjonuje na różne sposoby w wielu kontekstach i krajach. W Pontederze na przykład w 2017 roku powstał Chór Obywatelski, którego uczestnikami są Włosi i obcokrajowcy.

W domenie teatru Biagini wyreżyserował ostatnio monodram Agnieszki Kazimierskiej Katie’s Tales, którego premiera odbyła się w 2018 roku, oraz recital poetycki w wykonaniu Felicity Marcelli E il popolo canta, dotyczący dialektyki między włoską tradycją śpiewu popularnego a nowoczesnością. Jednocześnie, pod kierunkiem Biaginiego, każdy członek Programu Otwartego prowadzi osobiste badania nad rzemiosłem wykonawczym poprzez twórczą pracę nad samodzielnie rozwijanymi strukturami– zarówno solowo, jak i z partnerem lub w małych grupach. Obecnie, oprócz praktykowania różnorodnych spotkań partycypacyjnych wyrosłych z Open Choir, Biagini wraz z kolegami pracuje nad nowym dziełem inspirowanym La grande beuverie René Daumala, oraz, wraz z niektórymi kolegami, twórcze poszukiwanie oparte na poezji Blaise’a Cendrarsa, a także kontynuuje indywidualne badania wokół twórczości Giacoma Leopardiego.

Oprócz działalności artystycznej w Workcenter, Biagini doskonalił swoje umiejętności pedagogiczne i wiedzę, asystując Jerzemu Grotowskiemu w przygotowaniu wykładów dla Collège de France. Często był tłumaczem Grotowskiego na wielu spotkaniach publicznych, pomagał mu także w tłumaczeniu i korekcie tekstów. Jako uznany reżyser i nauczyciel, Biagini regularnie prowadzi warsztaty i opowiada o działalności Workcenter w prestiżowych szkołach i instytucjach artystycznych na całym świecie. Autor licznych artykułów. Aktywnie uczestniczy w tłumaczeniu i przygotowywaniu tekstów Jerzego Grotowskiego do publikacji.